Η γνώμη μου για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να πετάει η θεαματική βούτα, είναι ότι ξεκινώντας να πετάει, πρέπει να βάζει πλάτη στο κουμάσι της και να πετάει μόνο για τον εαυτό της. Δεν πρέπει να επηρεάζεται από τα άλλα περιστέρια. Κατά το διάστημα του πετάγματός της πρέπει να γυρίζει κάποια στιγμή πρόσωπο στο κουμάσι της και να ξαναφεύγει στη μεριά της. Τα μέτρα που παίρνει στο μήκος πρέπει να είναι ευθέως ανάλογα και στο ύψος, δηλαδή όσο μακραίνει να ψηλώνει κιόλας και όχι να φεύγει ίσια. Αυτό πρέπει να γίνεται βήμα-βήμα (πόντο - πόντο που λέει και ο φίλος μου ο Άκης).
Με αυτό τον τρόπο πρέπει να προσπαθεί να πετάει με όλους τους καιρούς. Όταν τελειώσει ο χαβάς και την καλέσουμε, να βουτήξει απ’ όποια μεριά και να είναι, είτε πλάγια είτε πάνω. Αν για τον α ή β λόγο την καλέσουμε πριν να ολοκληρώσει τον χαβά της (από τη μέσή), πρέπει να μαζευτεί. Από όποιο ύψος ή πλάτος να είναι, γιατί έτσι θα μπορέσουμε να την βοηθήσουμε σε περίπτωση που την κυνηγάει σαΐνι ή την βρει μπουρίνι. Ο χρόνος πετάγματος πρέπει να είναι τουλάχιστον 10 λεπτά χαμένη από τα μάτια και ο χρόνος βουτήγματος πρέπει να είναι το 1/3 του χρόνου πετάγματος. Έτσι, έχουμε την δυνατότητα να δούμε εάν τα περιστέρια μας έχουν τη δύναμη να κρατηθούν στις μεριές τους και να μη μαζευτούν πάνω από το κεφάλι μας. Να «σπάσουν» τους καιρούς. Και στη συνέχεια αν έχουν τη δύναμη να βουτήξουν. Γιατί περισσότερη ενέργεια καταναλώνει το θεαματικό περιστέρι στο βούτηγμα παρά στο πέταγμα.
Αυτός ο τρόπος πετάγματος με όσο πιο ψηλά φτερά γίνεται είναι καλύτερος. Έτσι πρέπει να πετάει η θεαματική βούτα, είτε την πετάς μόνη της, είτε την πετάς με την ομάδα της. Το χρονικό διάστημα που πρέπει να δούμε τους χαβάδες για να τους κρίνουμε σωστά, πρέπει να είναι όταν η ατμόσφαιρα είναι βαριά. Και βαριά η ατμόσφαιρα είναι τα πρωινά, κατά τους μήνες Οκτώβριο, Νοέμβριο, Δεκέμβριο και λιγότερο τον Ιανουάριο, Φεβρουάριο.
Τότε δείχνουν τις δυνάμεις τους τα περιστέρια και όχι όσο βραδιάζει, γιατί όσο βραδιάζει ελαφραίνει η ατμόσφαιρα και μπορούν να παίρνουν ανάσες πιο εύκολα και αποκτούν την δυνατότητα να πετάνε. Έτσι, παρατηρούμε το φαινόμενο, περιστέρια που το πρωί δεν μπορούν να σηκωθούνε καθόλου, τα απογεύματα να σηκώνονται πολύ πιο εύκολα και να παρουσιάζουν χαβάδες.
Πιστεύω ότι η ποιότητα των περιστεριών του καθενός που δίνει περιστέρια, φαίνεται καλύτερα όταν πετιούνται στα «ξένα χέρια» παρά από εμάς, γιατί εμείς μπορούμε να τα παρουσιάσουμε κάτω από τέτοιες συνθήκες που να φαίνονται φανταστικά και όταν τα πάρουν άλλοι στα χέρια τους και πάνε να τα σηκώσουνε, να μη σηκώνονται ούτε 50 μέτρα.
Όλα αυτά όμως είναι λόγια!!!!
Πιστεύω ότι τα περιστέρια όταν πετάνε έχουν «φωνή και μιλάνε». Γι’ αυτό είναι προτιμότερο να μιλάνε αυτά παρά εμείς και οι φίλοι μας…
Εγώ τα περιστέρια τα ξεκινάω από μέσα Οκτωβρίου και τα πετάω έως και το Μάρτιο (σίγουρα τις πρωϊνές ώρες).
Όλοι είστε προσκεκλημένοι φίλοι μου για να κάνουμε το χόμπι μας και με μεγάλη μου χαρά θα σας υποδεχτώ.
Η άποψή μου για τη θεαματική βούτα